Μετάβαση στο περιεχόμενο

Δημήτρης Νανόπουλος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δημήτρης Νανόπουλος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση13  Σεπτεμβρίου 1948
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΕλληνικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Σάσσεξ[1]
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταφυσικός
διδάσκων πανεπιστημίου
θεωρητικός φυσικός
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο Χάρβαρντ
Πανεπιστήμιο Α&Μ Τέξας
CERN
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Ακαδημίας Αθηνών
ΒραβεύσειςΒραβείο «Ενρίκο Φέρμι» (2009)
συνεργάτης της Αμερικανικής Εταιρείας Φυσικής
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Δημήτρης Νανόπουλος (Αθήνα, 13 Σεπτεμβρίου 1948) είναι διακεκριμένος Έλληνας θεωρητικός φυσικός. Κατάγεται από το χωριό Σέλτση, στην ιστορική περιοχή της Βορείου Ηπείρου.

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Δημήτριος Νανόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου 1948. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από τη Βόρεια Ήπειρο.[2] Σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ της Αγγλίας, όπου απέκτησε το διδακτορικό του το 1973 στη Θεωρητική Φυσική των Υψηλών Ενεργειών.

Επαγγελματική πορεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διετέλεσε ερευνητής στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Ευρώπης (CERN) στη Γενεύη της Ελβετίας και επί σειρά ετών ανήκε στο ανώτερο ερευνητικό προσωπικό του Κέντρου. Διετέλεσε ερευνητής στην École Normale Supérieure (στο Παρίσι) και στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ. Το 1989 εξελέγη καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Τέξας A&M, College Station, όπου από το 1992 είναι διακεκριμένος καθηγητής και όπου από το 2002 κατέχει την έδρα Mitchell/Heep της Φυσικής Υψηλών Ενεργειών. Είναι διευθυντής του Κέντρου Αστροσωματιδιακής Φυσικής του Κέντρου Προχωρημένων Ερευνών (HARC), στο Χιούστον, Τέξας, όπου διευθύνει ερευνητικό τμήμα του World Laboratory, που εδρεύει στη Λωζάνη.

Το κύριο ερευνητικό του έργο ανήκει στο πεδίο της σωματιδιακής φυσικήςφυσική υψηλών ενεργειών) και της κοσμολογίας,[3] ενώ στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα ανήκουν και η δημιουργία μιας ενοποιημένης θεωρίας όλων των δυνάμεων της φύσης, η θεωρία του Παντός, η υπερσυμμετρία, η υπερβαρύτητα, οι θεωρίες υπερχορδών και η βιοφυσική.

Έχει συγγράψει πάνω από 680 πρωτότυπες εργασίες, όλες δημοσιευμένες σε περιοδικά με κριτές και υψηλό παράγοντα επιρροής, συμπεριλαμβανομένων 15 βιβλίων. Έχει πάνω από 45.290 ετεροαναφορές[4] (δείκτης h=102) και τον Νοέμβριο 2001 βρέθηκε[5] ότι είχε τον 4ο υψηλότερο h-index στον κόσμο ανάμεσα στους θεωρητικούς φυσικούς, σε κατάταξη που έγινε από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Η συγκεκριμένη κατάταξη προκύπτει υπολογιστικά και αφορά τον συνολικό αριθμό δημοσιεύσεων ενός επιστήμονα, λαμβάνοντας υπ' όψιν και τις παραπομπές που έχουν γίνει από άλλους προς αυτές τις δημοσιεύσεις.

Τιμητικές διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1996 του απονεμήθηκε ο Ταξιάρχης του τάγματος της τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το 1997 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.[6] Το 1999 και για δεύτερη φορά το 2005 απέσπασε το βραβείο του Ιδρύματος Ερευνών της Βαρύτητας, που εδρεύει στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Το 2005 του δόθηκε το Μακεδονικό Βραβείο για το σύνολο του έργου του, ενώ το 2006 του απονεμήθηκε το διεθνές βραβείο του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης.[7] Το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο Ενρίκο Φέρμι της Ιταλικής Εταιρείας Φυσικής (SIF).

Από το 1988 είναι εταίρος της Αμερικανικής Κοινότητας Φυσικών και από το 1992 μέλος της Ιταλικής Κοινότητας Φυσικών. Στις αρχές του 2014 έγινε η εγκατάστασή του ως αντιπροέδρου στην Ακαδημία Αθηνών, ενώ στις 15 Ιανουαρίου 2015 έγινε πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών για το έτος 2015.[6]

Το 1998 υπήρξε πρωτοβουλία ομάδας 32 πανεπιστημιακών (κυρίως μέλη ΔΕΠ) του τμήματος Φυσικής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών για την μετάκληση του στο συγκεκριμένο τμήμα. Το εντεκαμελές εκλεκτορικό σώμα που κλήθηκε να αποφασίσει απέρριψε την πρόταση με ψήφους 6-4. Κατά ψήφισαν οι: Νίκος Αντωνίου, Ανδρέας Κοντογούρης, Χρήστος Κτορίδης, Απόστολος Παναγιώτου, Κωνσταντίνος Παπανικόλας και Ανδρέας Πολύδωρος, ενώ υπέρ οι: Δημοσθένης Ασημακόπουλος, Αθανάσιος Λαχανάς, Γεώργιος Παπαδόπουλος και Λεωνίδας Ρεσβάνης. Ο Παναγιώτης Βαρώτσος ήταν απών.[8]

Το 2015 ο Δημήτρης Νανόπουλος δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του, συγγεγραμμένη με τη βοήθεια του δημοσιογράφου Μάκη Προβατά, υπό τον τίτλο Στον τρίτο βράχο από τον ήλιο και υπότιτλο «Μία ζωή, η επιστήμη κι άλλα παράλληλα σύμπαντα» (εκδ. «Πατάκη», Αθήνα 2015).

  1. uk.bl.ethos.466804.
  2. Νανόπουλος, Δημήτρης· Προβατάς, Μάκης (2015). Στον τρίτο βράχο από τον ήλιο, Μια ζωή, η επιστήμη κι άλλα παράλληλα σύμπαντα. Αθήνα: εκδόσεις Πατάκη. σελ. 14. ISBN 978-960-16-6015-8. 
  3. Ellis, John; Nanopoulos, Dimitri (Ιούλιος 1983). «Particle physics and cosmology». CERN Courier 23 (6): 211–216. https://cds.cern.ch/record/1730921. 
  4. «INSPIRE». Nanopoulos, Dimitri V. INSPIRE. 28 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2015. 
  5. «SPIRES». All-time Ranked list (2004). SPIRES. 2004. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2015. 
  6. 6,0 6,1 «Νανόπουλος Δημήτριος | Academy of Athens». www.academyofathens.gr. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2016. [νεκρός σύνδεσμος]
  7. «Faces and places: Nanopoulos receives 2006 Onassis prize». CERN Courier 47 (1): 37. Ιανουάριος 2007. https://cds.cern.ch/record/1734009. 
  8. Σουφλέρη, Ιωάννα (1998-06-21). «Γιατί η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της». Το Βήμα. http://www.tovima.gr/world/article/?aid=100469. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]